4.Parada paradoksów.

~*~

W człowieku zadziwia mnie wiele rzeczy.
Doprawdy.Jednak chyba największym zaskoczeniem jest dla mnie współczesne pojmowanie miłości i związków.
Bardzo chciałabym to wszystko zrozumieć,ale ogarnia mnie tylko zdziwienie.I smutek zarazem.
Najbardziej dziwią mnie zakazy.I to z jaką postawą są przyjmowane.Zakaz wychodzenia tu,tam,zakaz palenia (bo druga "połówka"),wyjazdów,wychodzenia z dawnymi znajomymi,czy sam-na-sam z płcią przeciwną.Dlaczego?Dlaczego Twój,Twój mężczyzna nie może wyjść z inną kobietą?Czego się boisz idiotko?
Że Cię zdradzi?Czyż to nie Ty mówiłaś,że kto kocha prawdziwie nigdy tego nie zrobi?Nie?
A może to co tak nazywasz miłością jest tylko ślepą kichą?
Jeśli ktoś od Ciebie odejdzie - co w tym złego?Co złego w tym,że znalazł szczęście u boku innej,może lepszej osoby?
Nie chcecie stwarzać okazji do zdrad - wykrzyknie mi chórek.
Wbrew temu co śmiecie sądzić - człowiek jest istotą wolną, posiada swój własny umysł, wolną wole, umie,ba nawet musi podejmować decyzje. Nie ma tu więcej do tłumaczeń - chce to to zrobi.
Co by się nie robiło,nie utrzymasz nikogo na smyczy.Bo każda smycz pęknie.
"Czym byś wilka nie karmił, zawsze w las spogląda." - znacie to?Nie?No to już,przełóż to na swoje relacje. Uwierz mi na słowo, jeśli między Wami jest prawdziwa miłość i szczęście nie masz się o co obawiać,nigdy.Więc po co tworzyć chore iluzje i sytuacje? Nie rozumiem zazdrości, nie rozumiem nienawiści.
Uderzenie we mnie - nie jesteś w związku nie wiesz. Jest jednym z najbardziej słabych i żałosnych założeń. Może właśnie dlatego nie jestem i nie umiem być. Nawet nie wiecie jacy jesteście słabi.
Może nawet jesteśmy. Fascynacja, zauroczenia - bo takie są początki - zmienia. Zmienia Was i zrzuca silny pancerzyk. Teraz może dosięgnąć Was byle słowo,byle pogarda danej jednostki.
Nie jestem lepsza,nie.Mimo,że zdaje sobie sprawę z tego co się ze mną dzieje podczas jednego spojrzenia,nie umiem się wyzbyć natrętnych myśli, domysłów, czekania na uśmiech i tych oczu.
To mnie osłabia,to dla mnie tak nowe,a jednocześnie skazane na porażkę. Ale mimo tego ,może tak jak Wy,mimo tego,że wiem,że znam - pakuje się w to,rozpalam ogień.
Nie chcę stracić,nie chcę stracić piękna, chociaż jestem słabsza.Odrzucam swoje alter-ego które szepce mi "obojętność Mała,włącz obojętność" ja tylko rzucam głową jak zwierzę i mówię " Chcę zobaczyć ten raj, zanim wyląduje twardo w piekle.Zanim mi go spalą.Proszę,raz.Nigdy tego nie doświadczyłam,a tak bardzo chcę." I moje alter-ego wzdycha,kiwa przecząco głową,ale mi pozwala.Z tej czystej miłości.
O czym to ja chciałam... ach tak.
Mój przykład ma się nijak do Was bowiem - tworzycie związki już od wielu lat.Kochacie, lub sobie to wmawiacie,ale tworzycie.
Czasem pełne bólu, całkiem dla mnie niezrozumiałe, męcząc pod nosem "to jest miłość!"
Mając zapuchnięte oczy,siniaki,poczucie,że jesteście z nierobem,pijakiem,chłopcem który rucha wszystko co się rusza,zazdrośnikiem - wiecie i to widzicie.Ale zostajecie,ponieważ kot.
Każdy znajdzie jakieś ponieważ.Ale czy brak szacunku może być miłością?
Czy te kłębiące się zasady,wieczne granice naprawdę dają Wam szczęście?Spełnienie?
Ta - rezygnacja z Waszych marzeń,celów na rzecz jednostki,zmiana wszelkich planów,ślepe podążanie za jego ogonem - czy to jest to czego pragniecie?

Jeśli to wszystko poświęcicie - to czy to jest miłość?
Nie.Nie umiem sobie wyobrazić,miłość żąda poświęceń,ale!Prawdziwa Cię zaakceptuje i stanie u Twego boku.Bez pretensji,bez zazdrości,bez kajdan i oków.
Bez dodatkowej Hanki i Anki.

Ale czystej i prawdziwej miłości jest tyle co nic.

Dlatego niektóre jednostki z góry skazane są na samotność.

Jednak mimo wszystko - Wasze szczęście jest ważne.
Nie muszę go zrozumieć.

Wiem,że sporo tracę,wiem,że i Wy tracicie.
Ale macie przynajmniej ciepło w łóżku,ktoś Was smyra po pleckach i robi Wam śniadanie.
To chyba fajne,prawda?

Dlatego nie dla mnie,dlatego znów gubię się w spojrzeniu,tym spojrzeniu.